Wydanie specjalne „Journal of Intensive Medicine” analizuje nieinwazyjne wspomaganie wentylacji u pacjentów
Ostra hipoksemiczna niewydolność oddechowa (AHRF, ang. acute hypoxemic respiratory failure) to jedno z najczęstszych, a zarazem najbardziej wymagających schorzeń leczonych na oddziałach intensywnej terapii (OIOM) na całym świecie. Pojawienie się licznych metod nieinwazyjnego wspomagania oddychania zrewolucjonizowało postępowanie w takich przypadkach, jednak wybór optymalnej strategii terapeutycznej nadal stanowi poważne wyzwanie. Wydanie specjalne czasopisma Journal of Intensive Medicine pt. „Nieinwazyjne wspomaganie oddychania w ostrej hipoksemicznej niewydolności oddechowej” oferuje cenne wskazówki, które mogą pomóc w podejmowaniu kluczowych decyzji terapeutycznych.
Zgromadzone publikacje tworzą solidną podstawę do zrozumienia najważniejszych wyzwań związanych ze wspomaganiem oddechowym w warunkach OIOM, oferując jednocześnie zalecenia oparte na dowodach naukowych dla lekarzy na całym świecie. – Ostra hipoksemiczna niewydolność oddechowa to jedna z najczęstszych przyczyn przyjęć na OIOM. Wybór właściwej strategii nieinwazyjnego wspomagania oddychania może znacząco wpłynąć na wyniki leczenia – od poprawy utlenowania i komfortu pacjenta po zmniejszenie ryzyka intubacji i zgonu – tłumaczy prof. Arnaud W. Thille z Uniwersytetu w Poitiers, Francja, redaktor gościnny tego wydania.
Wydanie specjalne zawiera szerokie spektrum artykułów omawiających różne aspekty nieinwazyjnego wspomagania oddychania. Wiodący artykuł redakcyjny przedstawia przegląd aktualnych dowodów naukowych dotyczących metod takich jak tlenoterapia donosowa wysokoprzepływowa (HFNC), ciągłe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych (CPAP) i nieinwazyjna wentylacja mechaniczna (NIV). Omówiono skuteczność, ograniczenia oraz wyniki leczenia z zastosowaniem tych metod, w kontekście najnowszych badań i doświadczeń z okresu pandemii COVID-19. Ogólnie rzecz biorąc, HFNC wydaje się skuteczniejsza niż standardowa tlenoterapia w zapobieganiu intubacji w umiarkowanych i ciężkich przypadkach hipoksemii, natomiast zastosowanie CPAP i NIV jako metod pierwszego wyboru wymaga rozważenia, zwłaszcza gdy HFNC nie jest dostępna.
W kolejnym etapie dwa artykuły przeglądowe podejmują debatę na temat tego, czy HFNC powinna być uznawana za metodę referencyjną w leczeniu AHRF. Jeden z nich wskazuje, że mimo szerokiego zastosowania, HFNC nie spełnia wszystkich kryteriów leczenia referencyjnego z powodu niejednoznacznych wyników badań, ryzyka opóźnionej intubacji, możliwości samoindukowanego uszkodzenia płuc oraz ograniczonej dostępności w krajach o niskich zasobach. Przeciwny artykuł podkreśla jednak, że HFNC wyraźnie zmniejsza ryzyko intubacji w porównaniu do standardowej tlenoterapii, jest lepiej tolerowana niż NIV i CPAP, i powinna być traktowana jako opcja pierwszego wyboru.
Kolejny przegląd, zatytułowany „Nieinwazyjna wentylacja mechaniczna w ostrej hipoksemicznej niewydolności oddechowej – jaka przyszłość?”, analizuje zarówno wyzwania, jak i możliwości związane z NIV. Omawiane są przyczyny niespójnych danych dotyczących skuteczności tej metody, potrzeba opracowania lepszych kryteriów wczesnego przewidywania niepowodzenia leczenia, ponownej oceny parametrów wentylacji oraz doboru interfejsów. Autorzy zwracają również uwagę na potencjał zastosowania NIV w warunkach ograniczonych zasobów ze względu na niski koszt tej metody.
Czwarty artykuł przeglądowy pt. „Diagnostyczne podejście w ostrej hipoksemicznej niewydolności oddechowej” podkreśla znaczenie szybkiego i trafnego rozpoznania przyczyny AHRF. Biorąc pod uwagę, że znaczna część przypadków AHRF występuje bez klasycznych czynników ryzyka, zwłaszcza u pacjentów z obniżoną odpornością, autorzy apelują o interdyscyplinarne i kompleksowe podejście diagnostyczne.
Na koniec, praca pt. „Pozycjonowanie na brzuchu u pacjentów nieintubowanych oraz rozkład wentylacji oceniany za pomocą impedancyjnej tomografii elektrycznej w nie-COVID-owej ostrej hipoksemicznej niewydolności oddechowej – prospektywne badanie fizjologiczne” prezentuje nowe spojrzenie na mechanizmy fizjologiczne związane z pozycjonowaniem pacjenta przytomnego na brzuchu (APP). Autorzy wykazali, że APP może poprawić rozkład i jednorodność wentylacji płuc u pacjentów nieintubowanych, co czyni tę prostą interwencję wartościową w prewencji intubacji.
Całość treści wydania specjalnego stanowi aktualne i wartościowe źródło wiedzy dla klinicystów i badaczy zaangażowanych w opiekę intensywną. Poruszane są w nim aktualne kontrowersje, możliwe kierunki dalszego rozwoju i praktyczne strategie diagnostyczno-terapeutyczne, mające na celu poprawę wyników leczenia pacjentów z AHRF.
Źródło: Journal of Intensive Medicine
